Toz toprak olacağımız zamana kadar yaşıyoruz. Bu noktada doğanın bizden sonra da en azından bir süre de olsa yaşayacağına inanmaya ihtiyaç duyuyoruz galiba. Sonsuza kadar değil. Bir süre daha. Bir şeylerin içine karışmayı, bir yerlerde akmayı , oradan oraya uçuşmayı mı….
Dünyada olanları takip ederken insan gökyüzünden yağan ölümlere tanık oluyor.Neyse ki insan olarak konuşuyoruz, yazıyoruz, paylaşıyoruz da sabitliyoruz bir şeyleri.Bir yandan da buruk gülümsemelerimizi yeni adım atan bir çocuğu tebrik eder gibi ediyoruz. ‘ ne güzel güldün’ diye. Gülmenin kendisi bir anış oluyor.
Konuşmak, yazmak olmasa gezegende dönen bu tüm potansiyel acılar nasıl paylaşılacaktı.Global travmatik yok oluşlarda bir şeyler varlığa çıkarmaya çalışıyoruz. Bir kaç söz.
Dünyaya bırakacağımız da sevdiklerimizin kulaklarında kendi ömürleri boyunca yankılanacak olan bir kaç söz.
Yazılar 