Kendiliğin sergilenecek bir özelliği olması gerekir öncelikle. Kişinin kendiliğinin, açıkta olmasa da, bir ihtişamı vardır. Bunu kendisi bilir.Biri de onu görsün, şahitlik etsin, bulsun, kabuğundan çıkarsın, üzerini açsın diye bekler. Bu talebini ancak -ihtiyaçlı’ da gözükmemek için- alttan attan belli edebilir.İhtişam vardır ama sergilenebilecek mükemmel bir alan ister.
Öyle her yerde ortaya çıkamaz. Ortam seçer, nesne seçer. Herkese gösteremez. Anlamayacak olana acamaz. Ne kadar saygın, sevgi dolu aslında ne kadar önemli ve değerli bir insan olduğunu ; onu görebilecek bir insan bulana kadar saklı tutabilir.
Buna mecbur kalır bir bakıma. Onu görebilecek insan en az onun kadar ‘iyi’ olmalıdır. Bu ‘iyi’ etiketi şerefini kazanabilecek olan insan da azdır.Bir yandan da o iyi’liğin sürekliliğine ihtiyaç duyar. Yani bir türlü olmayan, yakışmayan, yeterli gelmeyen bir şeyler vardır.
Ötekinin kendisini, kendisinin kendisini gördüğü gibi görememe ihtimaline karşı savunmada kalmak zorunda kalır.
Yazılar 