Birinin bakışıyla sözüyle onayına ihtiyaç duymak; kişinin kendi içerisinde kendini onaylayacak bir içsel işleyişinin olmayışını hatırlatır.Kişilerin ötekine olan hassasiyeti ilginçtir.
Her adımında ötekini yoklayarak ilerleyebilir. Bunu yapsam onaylanır miyim, görülür müyüm? Sürekli ötekinin gözünün içine bakarak yaşamaya çalışmak çok yorucu olsa da kişi böyle bir motivasyonla yaşamazsa kendiliğinin değerini asla hissedemeyecek olduğundan, hep bir göz parıltısına bağlı olarak yaşar.
Yalnız, bu ‘biri’ hiçbir zaman rastgele birisi olmaz. Kişinin kendince ‘hayran olduğu, takdir ettigi, beğendiği’ birisi olmalıdır.
Böyle biri tarafından ‘tanınmak, görülmek’ varlığının onaylandığını hissetmesi gibi bir hisle karşılaştırır kişiyi. Çok çok yükseklere çıkıp, harika değerli, muhteşem hissedebilir.Yine müthiş dokunaçlı bir hassasiyetle, öteki tarafından; çabası , emeği görünmediğinde de diplere iner.
Çaba ve emeğe vurgu yapmak istiyorum çünkü bu yapılanmadaki bazı kişiler için, kendi öz varlığının onaylanma kapasitesi yoktur. Hep bir şeyler yaparak, ugrasarak o değeri kazanabilir.
Yazılar 