Yazılar

İlişkisel bir alanda deneyimlenen korku insanı yalnızlaştırabilir. Bazı kişilik yapısındaki saklanma davranışı, dışarı çıkarsa zarar göreceği endişesi değil; değersiz hissedeceği, hak ettiği değeri bulamayacağı bir yere açılmanın korkusudur.

Buradaki yalnızlık, ötekinden görülecek bir tehlike yerine kişinin kendi içinde olan yetersizlik ile tetiklenir. Bu durumun yarattığı utanç ile görülmek, ‘yerin dibine girmek’ ile eş değer hissedilir

Kişide ‘ yapabilirim ama yapmaktan çekiniyorum’ tadında bir durumdan ziyade ‘yaparsam, ya yapamazsam’ ikileminin korkusu olur.

Yetersizliğin yarattığı korku, kişiyi değerli ötekinin onu değerli görmesine karşı olağanüstü bir hassasiyetle karşılaştırır.

Kişiler gerçekten de kendilerine ait bir ‘olmuşluk’ tan mahrum olarak yaşarlar. Olmuşluk derken, yani olmuş işte, guzel olmuş , hoş olmuş, iyi olmuş.

Sürekli olamadiklari, elde edemedikleri bir açık bulup bunun kuyusuna, utancın kuyusuna düşerler.

Bu korkunç utanç kuyusu, ne kadar derinse; çıkabilmek o kadar zor olacaktır.

“Don’t wear fear or nobody will know you’re there.” Cat Stevens