İlişkilerimizde birbirimizin hayatında yalnızca kullanılmak üzere bir figür olmak yerine aktif ve canlı bir etkileşim yaratmanın çok önemli olduğunu düşünüyorum.
Özellikle yakın ilişkilerimde derinleştikçe anlıyorum ki; insan her ne kadar evrenin sonsuz belirsizliğinin ve hakikatin peşine düşse de ,günün sonunda bir sıcak gülümseme ve yakın bir kucaklama asıl arzusu olarak onu karşılıyor.
Çünkü gün sonlanıyor. Bitiyor, hakikat buharı herkesin aldığı nefeste tekrarlıyor. İnsanı kovalamacasının yorgunluğu ile nefes nefese bırakıyor. Neyse ki hep koşarsak hep birlikte koşuyoruz , ölünce hep birlikte ölüyoruz.
Yazılar 
Yorum bırakın