Yine bir döngüye girecegimi anlıyorum. Denizin, kendi derinini rahatsız edip hortum misali içine çekerek bir dalganın içine yerleştirmesi gibi, icimden yükselen sular bir kıyıya vuramadan tekrar derinlere gömülüyor. Tutuyorum kendi omzumdan, dur diyorum, belki yol öte taraftadır. Dalgaların içini aydınlatan, senin içini rahatlatan güneşe aldanma , belki çıkmazlara girmeyen, kıyılara açılan döngüler de vardır. Yok yok, vazgeçmiyorum kendimden. Tutuyorum yanık omzumdan. Kendimi, kendime çekiyorum. Kurtarıyorum derinlerden.
Yazılar 
Yorum bırakın