Çok uzun süredir kalbini; içeride yük gibi üst üste binmiş sevgilerini içeren heyecanlarını, birine açabilmek için bir açık aralik bulabilmek oldukça zor. İnsan bir yandan, içinde biriken bu heyacanın ötekini yıkma ihtimalinden endişe edip tamamen paralize olup, o boşluktan alacaklara direnmeye çalıştığında, dışarıdan da içeriye bir şey alamaz hale gelir. Böylece, o kalbin etrafındaki duvarların arasında tam bir aralık bulmuşken, üzerine bir kaç tuğla daha ekleyip iyice duvar örmek zorunda kalabilir.
Belki birbirimizin kapılarını tıklatırken tereddüt etmemizin kaynaklarından biri de budur. Yine de hayatta bu sevgiyi alıp verebileceğimiz farklı zamanlar olacak. Tüm bu acılar da doğrudan o tuğlaları birbir indirmeye boşluklar açacak ve hayata daha farklı şekillerde girebileceğimiz alanlar açacak. Boşlukların açılması acı verici fakat yaşamın içine girebilmek için başka da bir yol yok sanki
Yazılar 
Yorum bırakın