O olmayanı oldurabilmek üzerine işleyen bir ruhsallık insanınki.
İçeride kötü nesneye dönüşmüş olanı iyiye döndürmeye çalışmak yani. Kendini suçlayarak dışarıdaki nesneyi onarmaya, onu iyi tutmaya çalışmak. Veya tamamen nesneye itaat ederek kendini yok sayıcı savunmalara girerek, yine onu iyiye döndürmeye çalışmak.
İnsan hep birincil nesneleriyle ilgili yaşadığı hayal kırıklığını, yoksunluğu, işgali hep iyiye dönüştürmeye çalışıyor. Bazen burada ‘takıldıgında’ nesnenin etrafinda dönüyor. Ve tam da o nesneleri onarabilecegi ilişkileri, insanları, işleri secmisken bulabiliyor kendini.
Yineleme zorlantısı bazen, kişiyi hüsrana uğratmış bir nesne ile kurulu ilişkinin bu defa karşı tarafın hastanın ihtiyaç ve arzularını karşılayacağı ve böylelikle, nihayet o özlenen iyi nesneye dönüşeceği gibi gizli bir umutla bilinç dışı biçimde tekrarlanmasını temsil edebilir.
Kernberg
Yorum bırakın