Tabii, insan canlılığını minik minik ışıklar saçıp birden sönen, derisinde yanik izleri bırakan kıvılcımlar eşliğinde deneyimleyebiliyorsa, yaşamda bu trajedinin devamlılığına ihtiyaç duyar. Canlılığın; gözlerini çevreleyen mekanın hatırasına kaydedilmesini, yalnızca içerideki duygulanımlarının kıpırtıları etrafında gözleyebiliyorsa, o fantezinin yaşatılmasına da ihtiyaç duyar. Ancak trajedi ve fantezinin eşliğinde, kendi zihninin aslinda oldukca zengin ve hemen dışarıdan bir nem kapıp yağmur yağdırabilecek kadar da ‘açık’ yapısına rağmen o yağmurda bir tek kendisi ıslanır.
Başlık Alphaville, Sounds Like A Melody şarkı sözünden.
Yazılar 
Yorum bırakın