Geride bırakılan bir seneden benimle kalanlar “Everybody’s changing and i don’t feel the same*”

Blogu geçen sene Ocak ayında açmıştım. Sanıyorum ortaokul yıllarımdan beri blog okuyorum. Bana o zamanlar (ve hâlâ) düşüncelerine ve duygularına yakın hissettiğim birinin bazen gündelik hayatına bazen uzun sürmüş düşünce süreçlerine temas etme imkanı verdiğini hatırlıyorum.

Bu paylaşım biçiminde beni en çok etkileyen samimiyettir. Sizi yalnızca çıktıya degil sürece de dahil eder. Samimiyeti içtenlik anlamında kullanıyorum. İçeriden gelen bir yazma, çizme, ekleme, birleştirme ve paylaşma güdüsü gibi. Blog yazarken içten olmamak zordur çünkü. İster istemez bir şekilde duygularınıza temas edersiniz. Zaten ettiğiniz şeyi paylaşırsınız.

Bu seneyi ve onunla gelmiş birçok şeyi arkamda bırakırken benimle gelen en önemli şeylerden biri bloğum olacak. Bazen bir fikre temas etmenin uyandırdığı heyecanla telefona, deftere sarılıp zamansız, plansız bir şey ortaya çıkarmak bazen uzun süre içimde mayaladığım bir birikimi defter aralarına aldığım notları karıştırarak çıkarmak.

Blog yazmanın benim için yaşamın özündeki duygulanımların işaret ettiği basamakları tek tek çıkmak gibi bir hissiyatı var.

Bu seneyi bir sözlü müzik, bir sözsüz müzik, bir müzik albümü, bir film, bir belgesel, bir kuramsal kitap, bir kurgu kitap, bir ressam ve bir fotoğraf sanatçısı ile anmak istiyorum.
Kalanı ve sonrası bloğumda.

Sözlü müzik
Keane- Everybody’s Changing (bu yazının başlığı da buradan)

Sözsüz müzik
Dirk Maassen – The Unforgettable (bu müziğe özel bir yazı yazmıştım.

“Açık pencereler, süren ama yarım kalmış konuşmalar, yanlış anlaşılma tedirginliği ile ötekinin zihnini açabilmek arzusu, duvarla karşılaşma, kendi zihnine girilme endişesi, gündelik konuşmalar, sızı, çatlamış eski bir ayna önünde kurutulmuş çiçekler, içeriyi aydınlatan bir sevgi, kavuşmak arzusu ve hafif gülüşler.”

Müzik albümü