Çocukluğumun geçtiği bu evi de geride bırakmamın zamanı geldi. Birçok resmimin yazımın ilhâmını buradaki rüzgarlar, dalgalar, gün batımları, erken bir akşam oynanan tavlalar, öğleden sonra sahildeki voleybollar, kumdan kaleler, gün doğumunda uzun yürüyüşler, gece dondurmaları sağlamıştı. Çok şükür geçirdiğimiz anılar tüm yoğun hisleriyle birlikte bizde. Bendeki kaybolsa paylaştığım insanlar var. Bütünüyle kaybolmayacak yani. Hiç olmadı yaptığım resimler, yazdığım yazılar, çektiğim bu fotoğraflar var. İtelemeyle nereye kadar yaşayabilirsek işte. Bu fotoğrafa bakmak bile coşku hissetmeme yetiyor. Hayattaki canlılığın hissettiğimiz anlarda olduğunu tekrar tekrar hatırlıyorum şimdi. Ve o anı kaydetmenin andan bir şey götürmediğini, daha çok anı kapsülleyip daha kolay yeniden çağrılabilir kıldığını görmüş oldum.
Yazılar 
Yorum bırakın